İSTANBUL'DA EVLİYA VAR MI?

Padişah, vezire sorar:
_Vezir !İstanbul'da evliya var mı?
_Aman padişahım, İstanbul evliya yatağı
olarak bilinir, evliya olmaz mı hiç!
-Öyleyse bir kaç tanesini ziyaret edelim.
Sultanım, arzu ederseniz tebdil-i kıyafet ile
şehri dolaşalım.
Vezir ve padişah köylü kıyafetine girip, yola
çıkarlar.
Önce Mısır çarşısına girerler. Orada bir
kumaşcı dükkanına girip selam verirler.
Dükkan sahibi büyük bir edeple selamı alır ve
müşterilerine iltifatta bulunarak;
-Hoş geldiniz,safa geldiniz,maşaallah Allah'ın
ne güzel kulları var,buyurun efendim der.
Vezir,biraz kumaş lazım olduğunu ve kumaş
almaya geldiklerini söyler.
Kumaşcı, hangisinden alacaklarını sorar.
Vezir;
-Şu topu,şu topu,şu topu indir.Diyerek topların
yarısından fazlasını indirir.
Sonra da:
-Şundan yarım metre,şundan bir metre,şundan
iki metre kes.
Diyerek indirttiği bütün toplardan kestirir.
Kumaşçı:
-Allahım'ın ne güzel kulları var,ya Rabbi! Sana
şükür diyerek kestiği kumaşları paket
yapar,ücretlerini hesap edip miktarı yazılı olan
kağıdı vezire uzatır.
Bu sefer vezir;
-Kusura bakmayın biz bunları almaktan
vazgeçtik,çünkü kumaşları beğenmedik der.
Kumaşcı büyük bir teslimiyetle;
-Hay hay olur efendim,Allah'ın ne güzel kulları
var,fark etmez efendim,güle güle!
diyerek müşterilerini uğurlar.Paketlenmiş
kumaşlarını bir tarafa koyar.
Padişah ve vezir bu sefer Beyazıt meydanına
çıkarlar.
Orada elinde sopasıyla;
-Karpuz, karpuz! diye bağıran karpuz satan
celalli birisini görürler.
Vezir;
Padişahım,şimdi bu zattan karpuz alacağız
ama hemen almayın.Karpuzları bastırın,birini
alıp diğerini koyun,kolay,kolay karpuz
beğenemeyen bir kimse gibi uzun zaman onu
meşgul edin.Der.
Padişah denildiği gibi; Birini alır birini
bırakır,öbürünü sıkar, diğerinin kabuğuna el
vurarak olup olmadığını kontrol eder, ama bir
türlü karpuz alamaz. Karpuzcu ise göz ucuyla
müşterisini takip etmektedir. Bakar ki
ellemediği ve sıkmadığı karpuz
kalmadı,müşteriye elindeki sopasını
göstererek:
-Bana bak alacaksan bir tane al, git.
Karpuzları yaralayıp durma!
BENİ DE KUMAŞCI GİBİ ZANNETME!
PADİŞAH OLDUĞUNA DA GÜVENME.
ŞU SOPA İLE KAFANI KIRARIMv!" der.
Padişah:
-Sus sus,bizi deşifre etme! alelacele bir karpuz
alıp parasını ödeyerek hızlıca oradan ayrılır.
Vezir;-Şimdi de Süleymaniyeye gidelim,orada
daha size nice Allah dostlarını göstereceğim
der.
Padişah;
-Vezir bu kadar yeter! Karpuzcusu,kumaşçısı
evliya olan yerde daha neler vardır kimbilir,
yeter! Şimdi gidip kumaşçının paralarını
verelim,adamcağız zarar etmesin der.
Tekrar kumaşçıya gidip selam verirler.Kumaşçı
yine aynı teslimiyet ve vakar içinde selamlarını
alır;
-Buyurunuz efendim, Allahım'ın ne güzel
kulları var, buyrun efendim! der.
Vezir;
-Biz yeniden karar verdik kestirdiğimiz
kumaşları alacağız.Deyip parasını verip
kumaşçı ile vedalaşırlar. Dükkandan çıkarken
kumaşçı ellerini kaldırıp;
-Ya Rabbi! Sana hamdolsun. Bugün iki defa
dükkanıma padişahı gönderdin.
diye Allah'a şükreder. Padişah bu hal
karşısında şaşırır, vezire;
-Vezir, anladım bu iki zatın ikiside evliyadır;
ama acaba hangisi üstün?diye sorar. Akıllı
vezir şöyle cevap verir;
-Padişahım,ben hangisinin üstün olduğunu
bilemem; amma
herhalde laftan anlayanlara kumaşçı
gibisi,laftan anlamayanlara da karpuzcu gibi
birisi lazım...