İLME HİZMETİN MÜKÂFATI

İmâm-ı Âzam Ebû Hanîfe Hazretleri, hocası Hammâd’dan, İbrahim Nehaî Hazretlerinin şöyle söylediğini rivayet etmiştir:

“Bana şöyle ulaştı: Kıyamet günü bir adamın sevapları bir kefeye, günahları da bir kefeye konulur. Lâkin sevap kefesi (hafif geldiği için) yukarıya kalkar. Adam, bu hâlin neticesinin Cehennem olacağını zannederek ümitsizliğe düşer. Fakat o sırada bulut gibi bir şey gelerek sevaplarının olduğu kefeye iner ve artık sevap kefesi ağır gelir, günah kefesi daha hafif kalarak yukarı kalkar. O adama, ‘Amellerin içerisinden böyle bir şeyi biliyor musun?’ diye sorulur. O da ‘Bilmiyorum.’ der.

Bunun üzerine, ‘Bu, senin insanlara öğrettiğin ve onların da hayırlı ameller işledikleri ilminin sevabıdır.’ denilir.”

İmâm Ebû Yûsuf rahimehullâh, bir defasında şiddetli bir hastalığa yakalanmıştı. Herkes, onun bu hastalık sebebiyle artık vefat edeceğini söylemeye başladı.

İmâm-ı Âzam Hazretleri, onu ziyaret edip dua ettikten sonra, “Onun daha ömrü var, vefat etmez.” buyurdu. Bunu nereden bildikleri sorulunca; “Muhakkak o, Allâh’ın dinine hizmet etti. Semeresini dünyada görmeden ölmez.” buyurdu. Nitekim dediği gibi oldu. Ebû Yûsuf rahimehullâh, refah içerisinde uzun bir ömür sürdü.